Paardencoaching 🐎

Eergisteren heb ik een paardencoachsessie gehad bij Marja Geurts van Kessel. Zij volgt een opleiding tot paardencoach en zocht coachees voor een oefensessie. Ik had geen specifieke coachvraag en ben ook niet bang voor paarden. Het leek me interessant om eens te bekijken wat er deze dag naar boven mocht komen.

Marja heeft twee paarden. Bo en Summer. Ik heb met beide paarden kennisgemaakt. Mezelf voorgesteld en ze even geaaid. Vervolgens gaf Marja aan dat ik van de materialen die er lagen een hindernisbaan mocht maken. Toen ik haar vroeg hoe ik dit moest doen, gaf ze aan dat ik alle vrijheid had. Ik vond dit best wel even spannend, maar het lukte me prima om mezelf hierover heen te zetten en aan de slag te gaan.

Vervolgens gaf Marja aan dat ik met Bo over de hindernisbaan mocht gaan lopen. Om het paard mee te kunnen nemen lagen er tuigjes waar ik gebruik van mocht maken. Ik had nog nooit een tuigje bij een paard omgedaan en had werkelijk geen idee hoe dit moest. Marja benoemde dat ik ook een touw mocht gebruiken. Ik had vervolgens een touw gepakt en om de nek van Bo gedaan. Nadat ik aan het paard had uitgelegd wat we gingen doen en had gevraagd of hij mee wilde lopen, zijn we samen over de hindernisbaan gaan lopen. Toen we voor de tweede keer over de baan heenliepen wandelde Summer er gezellig achteraan.

Hierna ben ik samen met Marja in gesprek gegaan. Ze vroeg wat ik ervan vond. Ik vond het best wel spannend, omdat ik alle vrijheid kreeg en er geen duidelijke kaders waren. Kaders geven mij duidelijkheid en daarmee een gevoel van veiligheid. Het grappige was dat mijn hindernisbaan allemaal rechte lijnen had. Ik ben van nature best wel chaotisch en ik kan hierdoor wat stuurloos worden. Het maken van lijnen, structuren en kaders helpen om orde aan te brengen en het overzicht te behouden. Zodat ik op een fijne manier kan zijn. Ik voel mij daar ook prettig en veilig bij.

Marja benoemde dat ik het tuigje niet om had gedaan, maar had gekozen voor het touw. Ik wist niet hoe het tuigje om moest en wilde het graag goed doen. Het voelde alsof ik bij iemand de jas verkeerd om aan zou doen. Marja vroeg of "het goed willen doen "belangrijk voor mij is. Ik ben wel iemand die het graag goed wil doen. Tegelijkertijd realiseerde ik me ook dat het niet altijd hoeft te gaan over goed en fout. Ik mag ook gewoon spelen, oefenen, en al lerend vallen en opstaan.

& Daarbij wie bepaald of iets goed of fout is? Ik wachtte op bevestiging van Marja, maar kreeg deze niet. Ze vroeg hoe ik het vond gaan. Ik vond het in eerste instantie moeilijk om antwoord te geven omdat ik mogelijk een heel ander idee hierover zou hebben dan haar. Voor mij was zij de paardenkenner. Ook hierin ging het niet over wie het beter weet. Mijn ervaring mag zijn zoals het is. Er is geen goed of fout. Er zijn nuances en misschien een verschil van mening of zelfs overeenkomsten.

Ik vond het best wel goed gaan. Het ging eigenlijk als vanzelf. Het voelde fijn om tegen de paarden te praten, net zoals ik dat bij een mens zou doen. Bo liep als vanzelf met mij mee en voor mijn gevoel vond Summer het ook leuk om mee te doen. Daarnaast heb ik nog nooit eerder zelf met een paard gewandeld. Hoe tof is dat? Het duurde even voordat ik dit echt kon voelen, maar toen ik het eenmaal voelde was ik zo ontzettend trots op mezelf. Dit was voor mij echt wel even een overwinning.

Marja gaf na afloop aan dat het coachen gaat over de interactie tussen de coachee en het paard. Hierbij gaat het niet over goed of fout. Natuurlijk is het in de basis belangrijk dat het veilig is en blijft. Maar het gaat echt over de beleving, ervaring en interpretatie van de coachee.

Ter afsluiting heb ik afscheid genomen van de paarden (en Marja uiteraard 😉). Ik heb ze bedankt voor de fijne dag, samenwerking en mooie inzichten.