Enige tijd geleden werd ik uitgenodigd om diep in de donkerte van mijn baarmoeder te zakken. Hier had ik een gesprek over met een vriendin Floor en zij vroeg of ik het zag zitten om samen met haar een opstelling te doen. Ik voelde hier direct een *Ja* op.
We kwamen heel snel tot de kern. Wat bleek was dat mijn baarmoeder mijn hoofd afwees en mijn hoofd mijn baarmoeder. Mijn hart bevond zich ertussen, als scheidsrechter om de boel tot de orde te roepen of te sussen, maar ook als schild om haarzelf te beschermen tegen alle afwijzingen en het getouwtrek. Het werd pijnlijk duidelijk welke strijd ik eigenlijk aan het leveren was, maar ook wat het met mijn hart deed.
De situatie voelde hartverscheurend en onhoudbaar. Floor vroeg welke beweging er nodig was. Niet vanuit het hoofd, maar vanuit mijn lichaam. Zij noemt het ook wel *De beweging van de ziel*. Ik voelde dat mijn hoofd, hart en baarmoeder eigenlijk heel graag samen wilden zijn. Als één geheel. Vervolgens brak er iets open en kwamen de tranen. Ik voelde me heel kwetsbaar en alleen. Ik heb zoveel alleen gedragen. Floor vertelde dat ik het niet meer alleen hoefde te doen. Ze hielp me eraan herinneren dat er mensen zijn die helpen dragen en dat ik waar nodig ook om hulp mag vragen.
Wat mij is overkomen, is heel heftig geweest. Je kunt nog zoveel helen, maar de gebeurtenis wordt er niet mee uitgewist. De emoties zijn niet meer alles overheersend, maar soms zullen ze er zijn en dan mogen ze gedragen worden met aandacht, zachtheid en liefde. Niet langer alleen, maar samen ❤️.
Met een glimlach op m'n gezicht en een gevoel van dankbaarheid denk ik nog regelmatig terug aan deze opstelling. De verbinding die ik weer heb kunnen maken voelt heel fijn. Ik heb echt weer een stapje kunnen zetten.
Lieve Floor, dankjewel 🙏.
🌟 Natascha
Reactie plaatsen
Reacties