Ik ben nu op een punt in mijn leven waarop het goed met me gaat. Meer dan ooit voel ik mezelf in balans. De afgelopen winter ben ik zingend doorgekomen.
Tegelijkertijd kan dit gegeven me met momenten ook enorm verdrietig maken. Het zijn tranen van blijdschap en trots, maar ook van rouw en wat er allemaal is geweest.
Het kan voelen als een oneindig verdriet en er zijn niet genoeg tranen om het volledig los te kunnen laten, te transformeren, te transmuteren of wat dan ook en dat hoeft ook niet. Het is er en het zal er met momenten zijn.
&
Ik leer daar steeds meer oké mee te zijn. De tranen te laten stromen wanneer ze willen en mezelf op deze momenten ten diepste lief te hebben. Om vervolgens weer verder te zingen en te genieten van mijn leventje van nu.
🌟 Natascha
Reactie plaatsen
Reacties