Het Coachingstraject & Mijn Eerste Werkdag 🥳

De afgelopen maanden van het coachingstraject waren pittig. Ik ben onder andere bezig geweest met het zetten van stappen richting het arbeidsleven, waaronder het updaten van mijn CV en het zoeken van een werkervaringsplek. Hoewel dit niet zo moeilijk lijkt, werd er op een diepere laag van alles aangeraakt. 

Ik vond het erg moeilijk om met een bepaald deel van mezelf in verbinding te zijn, omdat het gevoelens opriep van boosheid, schuld, schaamte en intens verdriet. In plaats van hier aandacht aan te besteden, rende ik er heel hard voor weg. Met als gevolg dat ik om de haverklap in een storm van emoties terecht kwam. 

Het wegrennen is uiteraard niet vol te houden en gisteren heb ik hier samen met mijn coach aandacht aan kunnen geven. We hebben mezelf verontschuldigd, de schaamte weggenomen en mijn boosheid en verdriet ontladen. Pfoe, dat gaf ruimte…

Het gaf ruimte om te kunnen kijken naar de vrouw die ik was en die zich heeft ontwikkeld tot de vrouw die ik nu ben. Leuk, kleurrijk, creatief, open, lief, zacht en een tikkeltje chaotisch. Genietend van de kleine dingen in het leven en klaar voor een nieuwe stap richting het arbeidsleven. 

(Zoals velen wel weten, ben ik zes jaar en negen maanden geleden uitgevallen van mijn werk. Dit is niet zonder reden geweest. Hierop volgde een lange weg met het opbouwen van medicatie, wachtlijsten en therapie, om uiteindelijk weer in verbinding met mezelf te kunnen komen. Ja, inmiddels sta ik weer in verbinding met mezelf. Alleen bekeek ik deze nieuwe stap naar het arbeidsleven vanuit mijn oude ik, terwijl ik die vrouw allang niet meer ben. Tegelijkertijd is zij wel een deel van mij en onlosmakelijk met mij verbonden. Ik kan haar dan ook niet wegduwen, verbannen of doen alsof ze niet bestaat. Ze is er en wil graag gehoord en gezien worden. Geïntegreerd als onderdeel van mijn zijn).

Vandaag was het zover. Voor het eerst na zes jaar en negen maanden ben ik weer gaan werken en ik heb het heel fijn gehad. Ik heb een ontzettend leuke werkervaringsplek bij Ruben Robijn Mineralenparadijs. De eigenaresse heeft mij rondgeleid en aan iedereen voorgesteld. Daarna heb ik heerlijk tussen de edelstenen rondgelopen en het één en ander schoongemaakt. Om elf uur heb ik even pauze gehouden en voordat ik het in de gaten had, was het alweer twaalf uur. Tijd om gedag te zeggen en weer naar huis te gaan. 

Moe, maar voldaan en met een overheersend gevoel van trots zit ik nu op de bank. Wauw, het was me een proces, maar de eerste stap is vandaag gezet 🥳.