Vorige week voelde het alsof mijn leven als een kaartenhuis in elkaar stortte. Vrijdag werd ik mezelf bewust van de consequenties die de bijwerkingen van de botox injecties met zich meebrengen.
Hierdoor heb ik beslissingen moeten maken, die ik liever niet had willen maken. Zo ben ik voorlopig gestopt met het geven van yogales, het werken bij Ruben Robijn en het geven van behandelingen in mijn praktijk. Daarbij stonden er andere mooie dingen op de planning die momenteel niet door kunnen gaan.
Tegelijkertijd heb ik met verschillende mensen fijne gesprekken gehad, waardoor ik mezelf mentaal weer bij elkaar heb kunnen rapen. De lichamelijke beperkingen die ik momenteel ervaar zijn erg vervelend, maar ze zijn niet het einde van de wereld. Er zijn ook dingen die ik wel kan en waar ik wel van kan genieten.
Daarbij voelt deze situatie (hoe shit het ook is), als een uitnodiging om opnieuw bij mezelf naar binnen te keren. Ik wil niet opnieuw een kaartenhuis bouwen, die op ieder moment weer zou kunnen instorten. Ik wil een boom laten groeien, waarvan de wortels stevig in de grond geworteld zijn. Zodat ik mee kan bewegen met het leven en tegelijkertijd stevig rechtop kan blijven staan.
Het zaadje is geplant en kan gaan groeien…🌱
Reactie plaatsen
Reacties